Maart 2022
Heenreis & Karaköy
Op zaterdag worden we rond half 12 gedropt bij Eindhoven Airport. We kunnen om half 1 al boarden en een half uur later stijgt het vliegtuig op. Na vrienden gemaakt te hebben met wat Turkse kids, landen we iets vertraagd om 18:30 (Turkse tijd, in NL is het dan 16:30) op Sabiha Airport. Istanbul heeft twee vliegvelden, de grote internationale in het Europese deel, en – waar wij de heenvlucht op landen – een kleinere in het Aziatische gebied. De wachtrij bij de paspoortcheck is lang en er staat een grote file, dus na een lange rit over de mooie brug en de Bosporus rivier, komen we uiteindelijk om 21:00 bij onze Airbnb aan. Hashim van de Dönertent tegenover – een vriend van de Airbnb hosts – helpt ons met de sleutel en de WiFi.
De Airbnb is super mooi aangekleed en van alles voorzien (van desinfecterende gel en een wasmachine, tot een weegschaal en chocolaatjes). We frissen ons op en gaan dan op zoek naar eten, het is inmiddels al 22:00. We volgen een tip op uit de 100% gids en na 10 minuten lopen staan we in het restaurant. Dat is overigens een voordeel, ons appartement ligt midden in de levendige uitgaanswijk van Istanbul: Beyoglu. Het restaurant staat bekend om zijn eenvoudigheid, je hebt keuze uit 3 verschillende soorten vlees, en om de super kwaliteit. Nadat we gaan zitten op de stoeltjes aan de tafel van dwerg formaat, kiezen we voor de Adana kebab. We krijgen verschillende schaaltjes met wraps, salsa, munt, peterselie, ui, etc. om zo je eigen kebab te rollen. Het was inderdaad super lekker. En het kost geen drol: voor 12,- hadden we gegeten en gedronken en kregen we allebei nog 2 gratis Turkse thee na.
We eindigen de avond met een biertje met een mooi uitzicht over de stad, en proosten om 00:00 op Anne haar 27ste verjaardag met een Kronenburg Blanche en Guinness in een leuk backpackers café. Terug in de Airbnb: lekker slapen! (Of toch niet, we zitten immers écht middenin het Stratumseind van Istanbul).
Taksim, Eminönü & Balat
De volgende ochtend gaan we ontbijten in ons wijkje. Een omeletje voor Anne en een ‘menemen’ voor Twan, wat een typisch Turks ontbijtgerecht is van roerei, tomaat, ui en kruiden. Op de achtergrond staat de muziek zacht en lijkt er een Nederlandse playlist op te staan. Dit blijkt echter niet bewust te zijn want de man die ons eten brengt dacht dat hij Duitse muziek aan had gezet haha. Hierna vertelt hij in 4 delen ook nog zijn levensverhaal. Na jaren in het buitenland gewoond te hebben mistte hij de familiaire cultuur en blijkt hij zijn liefde voor Turkije inmiddels weer teruggevonden te hebben. Na de traditionele thee lopen we via de Galata toren over de brug naar de andere kant van de Bosporus. Hier bevinden zich de meeste bezienswaardigheden van Istanbul.
In de kruidenbazaar heerst er meteen hectiek zoals we die kennen van Turkse verkopers in vakantieoorden. Anne trapt er meteen bij het eerste de beste winkeltje in en 5 minuten later staan we met een zak thee en een doos zoete rommel buiten. Eenmaal buiten lopen we verder richting de Grand Bazaar maar deze blijkt gesloten te zijn op zondag. Alle luiken zijn dicht, de straten zijn uitgestorven en ook het uitzichtpunt ‘Büyük Valide Han’ is niet bereikbaar. Even verderop zijn de textielmarkten wel open maar deze lopen we maar stoïcijns voorbij.
Rond lunchtijd drinken we wat op een kleurrijk terras en bestellen we wat meze (brood met smeersels). Hier zijn we voor het eerst getuige van de gebeden die uit de speakers van de minaretten klinken. Hierna lopen we richting dé hotspot van Istanbul, namelijk een plein/park met aan beide uiteinden een grote bekende moskee. De Hagia Sophia is zowel van buiten als van binnen indrukwekkend! Het is eerst een kwartiertje wachten in de zon voordat de volgende shift naar binnen mag. Eenmaal binnen de poorten kopen we een sluier voor Anne (verplicht) en doen we onze schoenen in een van de daarvoor bestemde kluisjes, een gemiddelde bowlingbaan is er niets bij. Toegang tot de moskee is gratis en binnen is het een mengsel van toeristen en gelovige moslims die hun gebeden horen. We spreken een aardige student (Yunis) die ons vertelt over de historie van de moskee en ons wegwijs maakt in de betekenis van de grote Arabische tekens aan de muur en het plafond.
De Sultan Ahmet moskee aan de overkant is beter bekend als de ‘Blauwe Moskee’, maar helaas staat deze in de stijgers. Dit doet veel af van de pracht en de roem en binnen zie je eigenlijk amper iets. Na 5 minuten hebben we het gezien en Anne weet op de terugweg nog een Koran mee te nemen als souvenir. We steken het plein over om te lunchen bij de Pudding Shop, bekend van 3OPREIS en als meeting point op de populaire hippie trial in de jaren 60. Uiteraard kiest Twan voor de kebab schotel en Anne neemt genoegen met een (lekker) vega gerecht met courgette. Met volle maag lopen we richting het Gülhane Parki waar het op de zonnige zondagmiddag gezellig druk is. Veel locals zijn hier aan het chillen, sporten of picknicken en we spotten zelfs (wilde?) papegaaien. We doorkruisen het park en lopen richting de oever van de Bosporus waar we een Uber willen pakken richting de wijk ‘Balat’. Echter worden we tot 2 maal toe afgewezen omdat het centrum van Istanbul niet bepaald filevrij is. Het verkeer is eigenlijk een grote chaos en de taxi’s hebben geen zin om 30 minuten onderweg te zijn voor een ritje van 4 kilometer. Fair enough, dus we besluiten naar het ‘station’ te lopen om daar de bus te pakken.
Eenmaal in Balat begint het al snel te schemeren, waardoor het hippe wijkje nog mooier en levendiger wordt. We drinken wat bij Neftalin K, een absurd cafeetje met veel rariteiten en vintage voorwerpen. Anne kiest het tafeltje waar een kat op ligt te slapen en deze blijft de hele tijd rustig liggen. Twan bestelt een ‘Salep’ wat een soort warme milkshake is op basis van orchideeën en een vleugje kaneel, verrassend lekker! We sluiten de dag af bij een restaurant om de hoek waar Turkse pizza’s (lahmacun) op de kaart staan. Hierna snel terug naar onze Airbnb want we zijn inmiddels aardig gesloopt na deze enerverende dag.
Kadıköy & Beyoğlu
De tweede (volle) dag breekt aan en we moeten redelijk vroeg uit de veren omdat we om 10 uur een reservering hebben bij een Hamam. De Cagaloglu hamam dateert uit de Ottomaanse tijd en werd gebouwd in 1741. Van buiten zie je niet dat er zo’n groot en oud badhuis schuil gaat achter de moderne ingang. We melden ons bij de receptie en wachten met een koffie op het moment dat ze ons komen halen. Zoals traditie voorschrijft worden mannen en vrouwen naar aparte ruimtes begeleid en zo scheiden onze wegen voor de komende anderhalf uur (eindelijk ff rust). De hamam blijkt een typische ‘when in Istanbul’ ervaring en op deze manier leer je de cultuur echt kennen. We krijgen een hokje en dienen ons uit te kleden. Met enkel een handdoek nemen we eerst 15 minuten plaats in een soort sauna. Hierna worden we meegenomen en dienen we op een ‘hotstone’ te gaan liggen. Het hamam ritueel betekent eigenlijk gewoon dat je van top tot teen gescrubd, gewassen en gemasseerd wordt. Het klinkt wat ongemakkelijk en zo voelt het in het begin ook maar na 1 minuut besef je al dat het voor hen de normaalste zaak van de wereld is. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we ons nog nooit in ons leven zo schoon hebben gevoeld na de behandeling en ook de spieren zijn weer soepel. Hierna drogen we op met een thee en delicatessen en na het aankleden meeten we elkaar weer in de indrukwekkende koepelhal. Een hele bijzondere en unieke ervaring!
Omdat de Grand Bazaar gisteren gesloten was gaan we na de hamam hier nog even een kijkje nemen. Het blijkt een Arabisch warenhuis vol met vrijwel identieke winkels die vooral kleden, sieraden en keramiek verkopen. De verkopers proberen ons binnen te lokken met kreten als “spend some money for your honey”. We zijn dan ook redelijk snel uitgekeken en lopen nogmaals richting het uitzichtpunt Büyük Valide Han. Dit blijkt een hele zoektocht want Google Maps brengt je enkel naar het gebouw, niet naar het dakterras. Het gebouw is eigenlijk een soort verlaten pand met werkplekken, opslagruimtes en ateliers waar we een speuren naar het uitzichtpunt. We vragen het aan een aantal locals en uiteindelijk blijkt dat de toegangspoort helaas al een tijdje gesloten is. Eenmaal buiten halen we een ‘Simit’ broodje met mozzarella en tomaat en proberen we door de mensenmassa richting het ferry station te lopen.
Een van de dingen die je volgens alle reisgidsen moet doen in Istanbul is de ferry pakken naar het Aziatische deel van de stad, aan de andere kant van de Bosporus. De wijk aan de oever heet Kadiköy en is de laatste jaren in opkomst qua populariteit onder zowel de locals als toeristen. Het blijkt er levendig maar de drukke winkelstraat verschilt niet veel met de overkant naar ons idee. We navigeren naar de wijk Moda om een pide te eten bij een klassiek Turks tentje. Twan bestelt het Ayran drankje wat overal op de kaart staat om uit te proberen (en vooral omdat ze geen alcohol schenken). Het lijkt op een kleine pak yoghurt en eigenlijk blijkt het ook zo te smaken, maar dan meer zout in plaats van zuur. Tijdens de lunch stippelen we een wandelroute uit die start bij een modern aangelegd park aan het water en welke eigenlijk helemaal doorloopt tot aan de haven waar de ferries aanmeren. In het Park İçi Yolu is het druk vanwege het mooie weer en veel Turken chillen op de rotsen of picknicken op het gras. Een stukje verder zien we een terras maar na het beklimmen van de trap zien we al meteen dat ze ook hier geen bier serveren. Na een uurtje wandelen zijn we weer terug bij het beginpunt en doen we nog een laatste poging om een welverdiend biertje te scoren – maar helaas – ook zij hebben geen vergunning. Deze blijken nogal duur te zijn en dus enkel voorbestemd aan grote restaurants en pubs, niet aan de kleine horeca op de hoek. Daarnaast is 90% van Istanbul ook moslim (echter niet allemaal even streng gelovig), maar desalniettemin merk je dat alcohol hier niet heel populair is.
Eenmaal terug in onze Airbnb houden we een korte pauze. Terwijl Anne snel iets moet doen voor haar werk gaat Twan naar de tegenover buren (Dürümzade) om een dönertje te scoren als appetizer. Hierna frissen we ons op en gaan voor het avondprogramma de eigen wijk (Beyoğlu) weer in. We starten op het grote Taksim plein met een mooi verlichte moskee als hoogtepunt in de schemering. Anne koopt een zakje gepofte kastanjes (= lokale snack) bij een karretje maar vind deze niet te pruimen. We lopen de aangrenzende Istiklal Cadessi in, wat de grootste en drukste winkelstraat is van Istanbul. We slenteren door deze brede promenade welke eigenlijk ’s avonds pas echt tot leven komt. Talloze shops (zowel Turks als internationaal), straatmuzikanten en verkopers van streetfood vullen het straatbeeld samen met een ongestructureerde massa mensen. Ondanks de gezelligheid slaan we een rustig steegje in om Indiaas te eten, waar een goed gevulde tafel slechts €11,36 kost (inclusief drinken). Istanbul blijkt belachelijk goedkoop, en we vragen ons oprecht af hoe we in hemelsnaam ons cash geld wat we op dag 1 gepind hebben op gaan krijgen. Na het eten lopen we richting de Galata tower die we gelukkig nog kunnen beklimmen voor een indrukwekkende view op Istanbul by night! We sluiten de dag af bij het hostel van de eerste avond, omdat we geen zin hebben in een nieuwe zoektocht naar bier.
Ortaköy, Beşiktaş & Terugreis
Na een relatief rustige nacht op straat worden we de laatste ochtend vroeg wakker. Omdat we ons rond 11:00 richting airport moeten begeven willen we de tijd nog even nuttig besteden om een klein uitje te maken naar de wijk Beşiktaş/Ortaköy. Omdat er geen metrolijn loopt zijn we overgegeven aan de bus, maar dat OV-netwerk doet hier prima zijn ding. De bussen zijn niet overvol en lang wachten is niet nodig. Via Taksim komen rijden we langs de linkeroever van de zeestraat naar onze eindhalte. Na een tijdje valt het ons op dat er enorm veel pers en politie aanwezig is rondom een paleis en aangrenzend Shangri-La hotel. Omdat het de dag is van de onderhandelingen tussen Oekraïne en Rusland in Istanbul hebben we al een vermoeden waar dit vandaan komt. Een snelle search op Google geeft de bevestiging, we reden zojuist langs de plek waar alle ogen van de wereld die dag op gericht zullen zijn. Dat geeft toch wel een apart gevoel dat je juist op dat moment op die plek bent, evenals dat we gisteren een oud-collega van Twan tegenkwamen bij een willekeurige tramhalte in een stad met 17 miljoen mensen.
Eenmaal op plaats van bestemming kunnen we precies om 9:00 uur een tafeltje op een (verwarmd) buitenterras aan de Bosporus claimen. Vergeleken met de culinaire stops van voorgaande dagen is het enigszins chique, maar het ontbijt en vooral de locatie zijn top (met uitzicht op de Bosporusbrug)! Hierna lopen we op ons gemak door een verlaten wijk – het is immers ochtend – langs een rij aan Kumpir stands (kumpir = een gepofte en gevulde aardappel) bergopwaarts richting het Yildiz Park. Een bijzonder stukje natuur met veel slingerende wandelpaden van mozaïek en een hele kudde aan (tamme) straatkatten die onder onze ogen gevoerd werden door de beheerder. Na een korte wandeling gaan we met de bus terug naar het Taksim plein en vanuit daar lopen we naar onze Airbnb om de koffers te pakken. Onderweg rekenen we ons rijk omdat we nog redelijk vroeg zijn en er nog tijd is voor een Turkse apple tea met baklava, die hadden we nog niet afgevinkt. Met een gevulde maag brengt een Uber – wat hier ook gewoon gele taxi’s zijn – ons via een aantal mooie shortcuts naar de hypermoderne luchthaven (IST) in het Europese deel van Istanbul. Uiteindelijk zijn we blij dat we de marge ruim berekend hebben want we moeten door een aantal check-ins met lange wachtrijen. Het laatste feitje is dat er inderdaad veel blanke mannen naar Turkije reizen voor (goedkope) haarimplantaten, want die kun je hier op de airport niet op 2 handen tellen haha. Onze terugreis met Turkish Airlines verloopt soepel en omdat dit geen budget airline betreft is de vlucht inclusief eten, drinken en een multimedia scherm met films :).
Istanbul heeft ons positief verrast op het gebied van cultuur, gastvrijheid en horeca. De vlucht is wat duurder en duurt even (3,5 uur), maar daar kost het geen drol en je waant je echt in een andere wereld. De stad is dan ook met niets te vergelijken in ons Europese portfolio aan citytrips. Omdat het ook gewoon een wereldstad is zul je er weinig armoede of primitiviteit tegenkomen en voel je je ook gewoon veilig en op je gemak. Qua bezienswaardigheden is het eigenlijk één groot openluchtmuseum en de gebeden uit de vele minaretten zorgen juist voor sfeer.